ისე, სხვათა შორის...

უცნაური არსებაა ადამიანი... მაქვს დღიურები ("ოფიციალური") სხვაგან, იქ სადაც უკვე კარგა ხანია "მკითხულობენ", მაინც აქ შემოვიპარე, სადაც არავინ მიცნობს, არავის ვუნახივარ, არავინ მკითხულობს... ასე ვთქვათ, საზოგადოდ "განვმარტოვდი"... არის რაღაც საშინელი ცინიზმი ყველაფერ ამაში, არა კონკრეტულად ამაში... საერთოდ ცხოვრებაში...

საკმაოდ საინტერესოა თვალის დევნება იმისთვის, თუ როგორ თვალსა და ხელს შუა იცვლებიან ადამიანები, რომლებსაც გგონია რომ საუკუნეა იცნობ... ემსგავსებიან მასას, იმათ, ვის მიმართაც ოდნავ პატივისცემასაც არ განიცდი... მაგრამ, იმასაც ხვდები, რომ ეს ადამიანები გიყვარს... ბოლოსდაბოლოს კი აღმოაჩენ, რომ შენც, ისევე როგორც სხვები შენთვის, ვიღაცისთვის ასევე ტრაფარეტული, გაცვეთილი და ბანალური ხდები დროთა განმავლობაში...

კანონზომიერება, რომელსაც ვერსად გაექცევი... ინტერესი ქრება, ემოცია რჩება... ადრე თუ გვიან ეს უკანასკნელიც კუდამოძუებული გაიძურწება, მაგრამ მანამდე ყოფიერების ამაოებაში კიდევ ერთხელ დაგარწმუნებს... და თუ კარგად დაფიქრდები... მიხვდები რომ არ ღირს ეს ყველაფერი ფიქრად... მაგრამ დროდადრო გეფიქრება მაინც... და გწყდება მერე გული, რომ ადამიანი ასეთი პატარაა და სამყაროც არაა უკიდეგანო...